Instytucja decyzji generalnych w projekcie PKE

Wydaje się jednak, że nie ma potrzeby wiązania zakresu decyzji generalnych z treścią ogólnego zezwolenia. Zgodnie z legalną definicją z art. 2 pkt 22 EKŁE. ogólne zezwolenie odnosi się do ram prawnych określonych przez dane państwo członkowskie, zapewniających prawo świadczenia dostępu do sieci oraz usług łączności elektronicznej oraz określających szczególne obowiązki sektorowe, jakie mogą być zastosowane w odniesieniu do wszystkich lub poszczególnych rodzajów sieci i usług łączności elektronicznej. Tym samym, obowiązki wynikające z ogólnego zezwolenia to wyłącznie te obowiązki, które wiążą danego przedsiębiorcę ex lege lub mogą zostać określone w przyznanym mu indywidualnie zezwoleniu np. w rezerwacji częstotliwości, czy decyzji o przydziale numeracji.

Jak wskazano powyżej, decyzja generalna nie jest aktem stanowienia prawa, ale aktem jego stosowania. Tym samym, także w przypadku tych czynności, które zostały zastrzeżone do kompetencji krajowego organu regulacyjnego w drodze indywidualnych działań możliwe będzie sięgnięcie do konstrukcji decyzji generalnej, jako aktu stosowania, a nie stanowienia prawa.

Niemniej jednak można już sobie wyobrazić zastosowanie instytucji decyzji generalnej do określenia sposobu wykonania niektórych obowiązków nałożonych na przedsiębiorców telekomunikacyjnych np. do określenia price cap dla stawek FTR lub MTR.

Czy określenia ustandaryzowanych warunków zapewnienia przyłączenia do sieci, gdzie krąg adresatów decyzji będzie oznaczony poprzez odwołanie, czy to podmiotów posiadających znaczącą pozycję rynkową na określonym rynku właściwym, czy nawet szerzej: poprzez odniesienie do podmiotów wykonujących określony rodzaj działalności telekomunikacyjnej^[1]. Takie narzędzie wydaje się szczególnie przydatne właśnie w tych obszarach, gdzie rolą organu regulacyjnego jest standaryzacja warunków dla całego lub znacznej części rynku.

Kolejne ustępy (2 i 3) art. 155 PKE określają relacje pomiędzy decyzjami indywidualnymi z art. 145, 146 PKE oraz art. 18 i 35a ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, a decyzją generalną.

Art. 155 ust. 2 PKE, jak się wydaje, ustanawia wyjątek od wynikającej z art. 110 Kpa zasady związania organu administracji publicznej wydaną przez siebie decyzją administracyjną. Zgodnie z tą zasadą, organ nie jest uprawniony do zmiany lub uchylenia tej decyzji w przypadkach innych niż wprost określone w przepisach Kpa^[2]. Pomimo specyfiki decyzji generalnej nie ma podstaw, aby uznać, że do decyzji generalnych nie znajdzie zastosowania art. 110 Kpa w związku z art. 156 PKE^[3]. W przypadku decyzji generalnych moment związania organu decyzją nastąpi z chwilą jej ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym UKE (art. 161 ust. 1 PKE).

Dlatego też, zgodnie z art. 155 ust. 2 PKE, Prezes UKE może wydać decyzję indywidualną dotyczącą całości lub części obszaru określonego w decyzji generalnej. Relacja pomiędzy decyzją indywidualną, czyli wydawaną w stosunku do adresata wprost wskazanego w tejże decyzji, a decyzją generalną nie jest jednak do końca jasna.