Stosownie do art. 278 ust. 10 PKE, decyzji z ust. 5 nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Uwzględniając treść art. 435 ust. 2 pkt 6 lit. p) w związku z art. 435 ust. 4 PKE przepis art. 278 ust. 5 PKE należy uznać za nadmiarowy, gdyż wykonalność decyzji Prezesa UKE wynika już z przywołanego art. 435 PKE. Nakładanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji o zakazie wykonywania działalności regulowanej jest stosunkowo jednolitą praktyką ustawodawcy (zob. przykładowo art. 19b ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych, t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 129 z późn. zm.; art. 39h, ust. 3a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2201; art. 51ga ust. 2 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 164 z późn. zm.; art. 9j ust. 2b ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2519 z późn. zm.).
Niemniej jednak takie podejście może również wywoływać wątpliwości w przypadku, gdy ma zastosowanie do przedsiębiorców, którzy jak dostawcy usług komunikacji elektronicznej świadczą usługi o charakterze ciągłym. Można rozważyć, czy przepis zakazujący wykonywania działalności telekomunikacyjnej, jako przepis o charakterze sankcyjnym, do czasu uprawomocnienia decyzji nie powinien podlegać wykonaniu z tych samych przyczyn, dla których wykonaniu nie podlegają decyzje o nałożeniu kary. Natychmiastowa wykonalność decyzji o zakazie wykonywania działalności powoduje de facto, iż w przypadku późniejszego uchylenia takiej decyzji podmiotowi, na który nałożono taką sankcję, przysługują wyłącznie roszczenia odszkodowawcze wynikające z konieczności zaprzestania świadczenia usług dla klienteli takiego dostawcy. Co jednak istotniejsze, to jak już była o tym mowa, konieczność zaprzestania działalności będzie miała również negatywne implikacje dla klienteli takiego dostawcy usług (która w wielu przypadkach mogła zostać pozyskana bez naruszenia jakichkolwiek przepisów).
Nie można również wykluczyć takich sytuacji, gdzie podmiot objęty sankcją będzie zapewniał przyłączenie do swojej sieci dla abonenta, a w danej lokalizacji żaden inny podmiot nie dysponuje infrastrukturą zapewniającą takie przyłączenie. Chociaż wydaje się, że sytuacje tego rodzaju będą rzadkością, to uwzględniając specyfikę działalności na rynku telekomunikacyjnym nie można z góry założyć, że nie będą miały one miejsca.
Warto więc rozważyć, czy PKE nie powinno przewidywać środków ochronnych dla abonentów korzystających z usług dostawcy, wobec którego wydano decyzję o zakazie wykonywania działalności telekomunikacyjnej.
Zgodnie z art. 278 ust. 5 PKE zarówno publiczne ostrzeżenie, jak i zakaz wykonywania działalności telekomunikacyjnej wydawane są w formie decyzji. Przepis nie jest przy tym do końca precyzyjny, gdyż jak się wydaje w formie decyzji Prezes UKE rozstrzyga jedynie o naruszeniu przez dostawcę usług komunikacji elektronicznej lub podmiot działający w jego imieniu określonych obowiązków, dotyczących zawierania umowy o świadczenie usług komunikacji elektronicznej w stosunku do abonentów.
Stroną postępowania w przedmiocie wydania takiej decyzji jest podmiot, wobec którego Prezes UKE podniósł zarzut naruszenia prawa. Natomiast samo publiczne ostrzeżenie stanowi odrębną czynność i jest dokonywane na podstawie art. 278 ust. 6 PKE poprzez podanie do publicznej wiadomości informacji, która obejmuje w szczególności treść rozstrzygnięcia decyzji z art. 278 ust. 5 PKE, rodzaj i charakter naruszeń (powinny w zasadzie stanowić element rozstrzygnięcia), imię i nazwisko osoby fizycznej lub firmę (nazwę) podmiotu, na który została nałożona sankcja z art. 278 ust. 5. Redakcja przepisu sugeruje, iż pojęcie sankcji odnosi się zarówno do pkt 1, jak i pkt 2 art. 278 ust. 5 PKE. Trzeba jednak zaznaczyć, że w zakresie stwierdzenia naruszeń decyzja nie ma charakteru sankcyjnego, a nawet, jak się zdaje, ma charakter wyłącznie deklaratywny, polegający na stwierdzeniu, iż dany podmiot dopuścił się określonego naruszenia przepisów prawa.
Również w zakresie poddania tego naruszenia i osoby odpowiedzialnej do wiadomości publicznej można wskazać, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych dla tego podmiotu, o ile nie będzie połączone z sankcją z art. 278 ust 5 pkt 2 PKE.
