Ale pierwsze wrażenie bywa złudne, bowiem w definicji EKŁE odwołano się jednoznacznie do uregulowania dostępności i efektywności wykorzystania danego pasma za pomocą decyzji wykonawczych Komisji wydawanych na podstawie art. 4 decyzji o widmie radiowym, a w odniesieniu do omawianego zakresu 470-694 MHz Komisja takiej decyzji nie wydała. Część tak zwanego pasma UHF została przeznaczona na potrzeby nadawania telewizji na konferencjach ITU jeszcze przed drugą wojną światową. Historycznie rzecz biorąc, był to zakres 470-960 MHz, który potem „przycinano” na potrzeby służby ruchomej – m.in telefonii komórkowej, obecnie górna granica tego zakresu to 694 MHz.
Po wojnie techniczne warunki użytkowania tego zakresu dla potrzeb telewizji uregulowano w Aktach Końcowych Europejskiej Konferencji Radiodyfuzyjnej Sztokholm 1961, a następnie w Aktach Końcowych Regionalnej Konferencji Radiokomunikacyjnej Genewa 2006 (obie konferencje odbywały się w ramach prac ITU).
Ku ścisłości – dzisiaj w obrocie prawnym funkcjonuje decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady (nie Komisji!) 2017/899 z dnia 17 maja 2017 r. w sprawie wykorzystania zakresu częstotliwości 470-790 MHz w Unii. Nie odwołuje się ona do art. 4 decyzji o widmie radiowym, a w jej treści wskazuje się wyraźnie, że w regionie 1 ITU (obejmującym Unię) Regulamin Radiokomunikacyjny ITU przyjęty w 2015 r. podczas Światowej Konferencji Radiokomunikacyjnej (WRC) zapewnia przeznaczenie zakresu częstotliwości pasma 700 MHz dla służby radiodyfuzyjnej, służby stałej i służby ruchomej (z wyjątkiem ruchomej łączności lotniczej) na równych prawach pierwszej ważności. Zakres częstotliwości 470-694 MHz („poniżej pasma 700 MHz”) pozostaje przeznaczony wyłącznie dla służby radiodyfuzyjnej na prawach pierwszej ważności, a dla użytkowania bezprzewodowych urządzeń PMSE do transmisji sygnałów akustycznych – na prawach drugiej ważności.
Przepisy tych dwóch ostatnich aktów prawnych, zawierające regulacje zharmonizowanego widma radiowego, nie obejmą częstotliwości przeznaczonych dla naziemnej rozsiewczej radiofonii oraz telewizji.
Obserwujemy tu zatem niezbyt korzystną, z punktu widzenia praktyki posługiwania się danym terminem oraz przejrzystości tekstu prawnego, sytuację, w której pojęcie używane międzynarodowo przez wiele lat w znaczeniu bardzo szerokim w EKŁE (a następnie PKE) zostaje znacznie zawężone. W dodatku wydaje się, że celowo pomijana jest w tej sytuacji służba radiodyfuzyjna wobec obecnej tendencji przeznaczania wszelkich możliwych częstotliwości na tzw. wireless mobile broadband, czyli szybką transmisję danych w sieciach komórkowych. Ten trend zdecydowanie ukształtował myślenie o „harmonizacji częstotliwości” w EKŁE, a w efekcie także w PKE.
Historycznie, regulacje emisji programów radiofonii i telewizji wykazują się odrębnością z uwagi na dualistyczny charakter. Organy regulacyjne skupiają bowiem kompetencje zarówno w sferze samej emisji sygnału oraz korzystania z niezbędnej infrastruktury telekomunikacyjnej, jak też treściami przesyłanymi za pomocą tych emisji. Przy czym regulacja sygnału oraz treści zwykle umieszczana jest w odrębnych aktach prawnych, ponieważ podstawowe cechy i cele nie pokrywają się ze sobą.
