GIA przewiduje, że kompletność wniosku badana jest przez właściwe organy w ciągu 20 dni roboczych od jego otrzymania, natomiast organy powinny wydać rozstrzygnięcie (pozytywne lub negatywne) w przedmiocie udzielenia zezwoleń, innych niż prawo drogi, w terminie 4 miesięcy od dnia otrzymania kompletnego wniosku o udzielenie zezwolenia (art. 7 ust. 5). Termin ten może być przy tym przedłużony, przy czym przedłużenie musi być „możliwie najkrótsze i nie może przekraczać 4 miesięcy”.
Ponadto w odniesieniu do prawa drogi na nieruchomościach (ponad lub pod nieruchomościami) dla wdrożenia elementów sieci VHCN lub urządzeń towarzyszących, właściwe organy powinny udzielić takiego prawa drogi w terminie 4 miesięcy od daty otrzymania kompletnego wniosku lub w terminie określonym przez prawo krajowe – w zależności od tego który z nich jest krótszy (art. 7 ust. 6 GIA).
Biorąc pod uwagę ustawowe terminy przewidziane w przepisach krajowych (np. termin na wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, termin na wydanie pozwolenia na budowę, czy np. terminy proceduralne wynikające z kodeksu postępowania administracyjnego), powyższe zapisy GIA z naszego lokalnego puntu widzenia trudno uznać za rewolucję. Na szczęście pozostają bez uszczerbku dla możliwości wprowadzenia przez państwa członkowskie dalszych przepisów z myślą o przyspieszeniu procedury udzielania zezwoleń (art. 7 ust. 12 GIA).
Istotną nowością jest natomiast wprowadzenie instytucji tzw. milczącej zgody, przewidzianej w art. 8 ust. 1 GIA. W przypadku braku decyzji właściwego organu wydanego w terminie wynikającym z art. 7 ust. 5 GIA (termin 4 miesięcy, ale z możliwością jego wydłużenia, o czym była mowa powyżej), po upływie tego terminu zezwolenie uznaje się za udzielone. Powyższe nie dotyczy natomiast prawa drogi.
W przypadku milczącej zgody operator lub inna zainteresowana strona są uprawnieni do otrzymania pisemnego potwierdzenia od organu, że takie zezwolenie zostało udzielone w dorozumiany sposób. Milcząca zgoda nie wyklucza również możliwości zaskarżenia decyzji przez zainteresowane strony.
Zgodnie z GIA należą do nich:
- roboty naprawcze i konserwacyjne o ograniczonym zakresie, np. pod względem wartości, wielkości, oddziaływania lub czasu trwania,
- ograniczone techniczne ulepszenia istniejących robót lub instalacji o ograniczonym oddziaływaniu,
- roboty budowlane na małą skalę, których zakres jest ograniczony, np. pod względem wartości, wielkości, oddziaływania lub czasu trwania, wymagane do wdrożenia sieci VHCN.
Oczywiście, jak to z reguły bywa, diabeł będzie tkwił w szczegółach, m.in. w interpretacji określenia „ograniczonego zakresu” lub „ograniczonego oddziaływania”, co będzie leżało po stronie państw członkowskich (art. 9 ust. 2 GIA).
Z naszego krajowego punktu widzenia warto przy tym pamiętać, że już teraz znaczna część robót budowlanych dotyczących elementów infrastruktury telekomunikacyjnej jest realizowana w uproszczonym trybie (np. w trybie zgłoszenia lub bez konieczności dokonywania zgłoszenia), a przynajmniej powinna być realizowana w takim trybie. Trudno tu jednak nie wspomnieć o praktyce nieuzasadnionego kwestionowania przez część organów administracji możliwości realizowania stacji bazowych na istniejących obiektach budowlanych w trybie instalowania urządzeń na obiektach budowlanych.
W niektórych przypadkach natomiast, na zasadzie odstępstwa od art. 9 ust. 1 GIA, państwa członkowskie mogą wymagać zezwolenia na wdrożenie elementów sieci VHCN lub urządzeń towarzyszących (np. z uwagi na wartość architektoniczną, historyczną lub religijną – art. 9 ust. 3 GIA).
GIA wprowadza obowiązek wyposażania wszystkich nowych budynków oraz budynków poddawanych generalnym pracom remontowym w wewnątrzbudynkową infrastrukturę techniczną przystosowaną do technologii światłowodowej oraz wewnątrzbudynkowe okablowanie światłowodowe, w tym połączenia aż do punktu fizycznego, w którym użytkownik podłącza się do sieci. Ponadto wszystkie nowe budynki wielorodzinne (lub budynki poddawane generalnym pracom remontowym) muszą być wyposażone w punkt dostępu.
