Nie sposób natomiast nie zauważyć, że przepisy związane z dostępem do infrastruktury technicznej (art. 17 i n. megaustawy) czy dostępem do nieruchomości w celu posadowienia infrastruktury telekomunikacyjnej (art. 33 megaustawy) istnieją w naszym systemie prawnym od dłuższego czasu i w dużej części były dość nawet intensywnie wykorzystywane (choćby w obszarze dostępu do infrastruktury technicznej w postaci słupów elektroenergetycznych).
To, co na pewno warto zauważyć, to rozszerzenie obowiązku udzielania dostępu do infrastruktury technicznej na cele realizacji sieci telekomunikacyjnych także na podmioty sektora publicznego, definiowane jako (art. 2 pkt 3 GIA) organy państwowe regionalne lub lokalne, podmioty prawa publicznego lub stowarzyszenia utworzone przez co najmniej jeden taki organ lub co najmniej jeden taki podmiot prawa publicznego. Może to stanowić istotne poszerzenie możliwości realizacji sieci telekomunikacyjnych także z wykorzystaniem infrastruktury technicznej tego rodzaju podmiotów. To oczywiście do tej pory też miało miejsce, ale nie zawsze były to dla operatorów negocjacje łatwe i wieńczone sukcesem.
W tym zakresie GIA przewiduje uprawnienie operatorów do uzyskania – za pośrednictwem pojedynczego punktu informacyjnego oraz w formacie elektronicznym – dostępu do minimalnych informacji dotyczących istniejącej infrastruktury technicznej obejmujących takie kwestie jak:
- lokalizacja i przebieg oznaczone georeferencyjnie,
- rodzaj i aktualny sposób użytkowania infrastruktury,
- punkt kontaktowy (art. 4 ust. 1 GIA).
Fakultatywnie państwa członkowskie mogą przewidzieć, żeby powyższym zakresem była objęta także informacja o poziomie wykorzystania infrastruktury technicznej (art. 4 ust. 2 GIA). Informacje takie powinny zostać udzielone operatorowi w terminie nie dłuższym niż 10 dni roboczych z możliwością jego jednokrotnego wydłużenia o kolejne 5 dni roboczych.
Z uprawnieniami powyższymi połączone są oczywiście obowiązki związane z udostępnianiem przez operatorów sieci oraz podmioty sektora publicznego co najmniej minimalnych informacji, o których mowa w art. 4 ust. 1 GIA, i w stosownych przypadkach dodatkowych informacji, o których mowa w ust. 2, za pośrednictwem pojedynczego punktu informacyjnego w formacie elektronicznym oraz niezwłocznym udostępnianiem wszelkich aktualizacji tych informacji (art. 4 ust. 3 GIA).
GIA przewiduje także, również znany już z polskich przepisów, obowiązek pozytywnego rozpatrzenia przez operatorów sieci i podmioty sektora publicznego wniosków o umożliwienie inspekcji na miejscu w odniesieniu do określonych elementów infrastruktury technicznej (art. 4 ust. 5 GIA).
W zakresie koordynacji robót budowlanych GIA wprowadza (art. 5 ust. 1) generalne uprawnienie do negocjowania przez podmioty sektora publicznego dysponujące infrastrukturą techniczną oraz operatorów sieci z operatorami umów dotyczących koordynacji robót budowlanych, w tym podziału kosztów w celu wdrożenia elementów sieci VHCN lub urządzeń towarzyszących.
Ponadto, w przypadku wykonywania bezpośrednio lub pośrednio robót budowlanych finansowanych, w całości lub części ze środków publicznych, podmioty sektora publicznego będące właścicielami (kontrolujące) infrastrukturę techniczną oraz operatorzy sieci mają obowiązek pozytywnego rozpatrzenia każdego uzasadnionego pisemnego wniosku operatorów o koordynację robót budowlanych w celu wdrożenia elementów sieci VHCN lub urządzeń towarzyszących. Koordynacja taka nie powinna powodować dodatkowych kosztów niemożliwych do odzyskania, powinna umożliwiać zachowanie kontroli nad koordynacją tych robót przez podmiot pierwotnie je planujący, a sam wniosek o koordynację powinien być złożony co do zasady tak szybko jak jest to możliwe.
Ponadto, państwa członkowskie mogą określić katalog robót budowlanych uznanych za tzw. roboty o ograniczonym zakresie (np. pod względem wartości, wielkości lub czasu trwania), które to roboty mogą być zwolnione z obowiązku koordynacji robót budowlanych (art. 5 ust. 5).
W kontekście koordynacji robót budowlanych warto pamiętać, że już aktualnie obowiązujące przepisy megaustawy zawierają od kilku lat przepisy związane właśnie z koordynacją (art. 36a i n. megaustawy).
