Wewnątrzbudynkowa infrastruktura techniczna jest zatem rodzajem infrastruktury technicznej, rozumianej jako każdy element infrastruktury telekomunikacyjnej lub sieci, który może służyć do umieszczenia w nim lub na nim elementów sieci telekomunikacyjnej lub infrastruktury telekomunikacyjnej, nie stając się jednocześnie aktywnym elementem tej sieci telekomunikacyjnej, taki jak rurociągi, kanalizacja, maszty, kanały, komory, studzienki, szafki, budynki i wejścia do budynków, instalacje antenowe, antenowe konstrukcje wsporcze, wieże i słupy; z wyłączeniem: kabli, w tym włókien światłowodowych, elementów sieci wykorzystywanych do zaopatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, kanałów technologicznych w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.
Definicja wewnątrzbudynkowej infrastruktury technicznej uszczegółowia miejsce położenia tej infrastruktury, przy czym, wbrew samej nazwie, ten rodzaj infrastruktury technicznej nie musi być zlokalizowany w budynku, aby można było go uznać za wewnątrzbudynkową infrastrukturę techniczną. Będzie nią bowiem także odcinek kanalizacji kablowej pomiędzy złączem rozgałęźnym poza budynkiem a punktem styku, w przypadku gdy punkt styku znajduje się w budynku. Nie jest uznawany za wewnątrzbudynkową infrastrukturę techniczną odcinek linii napowietrznej pomiędzy złączem rozgałęźnym poza budynkiem a punktem styku znajdującym się w budynku. Zapewnienie dostępu na gruncie art. 30 Megaustawy ma polegać między innymi na umożliwieniu doprowadzenia szybkiej sieci telekomunikacyjnej wraz z powiązanymi zasobami aż do punktu styku lub wykonania szybkiej sieci telekomunikacyjnej wraz z powiązanymi zasobami dalej niż do punktu styku, jeżeli taka sieć nie istnieje lub istniejąca sieć nie jest dostępna lub nie odpowiada zapotrzebowaniu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego. Infrastruktura techniczna, w tym także wewnątrzbudynkowa infrastruktura techniczna, stanowi jeden z elementów powiązanych zasobów i to ona jest przedmiotem dostępu na gruncie obecnego brzmienia art. 30 Megaustawy.
Co to oznacza dla przedsiębiorcy telekomunikacyjnego wnioskującego o dostęp i czy zmiana pojęciowa zmienia zasady uzyskiwania dostępu? W pewnym zakresie zmiana siatki pojęciowej w Megaustawie będzie wpływać na sposób uzyskania dostępu.
Przedsiębiorca telekomunikacyjny może na gruncie Megaustawy zawnioskować do właściciela, użytkownika wieczystego lub zarządcy nieruchomości o:
- doprowadzenie sieci, w tym np. kanalizacji kablowej, do punktu styku, niezależnie od tego czy do punktu styku została doprowadzona inna infrastruktura techniczna zapewniająca przesyłanie sygnału w ramach sieci;
- wykonanie sieci, w tym np. kanalizacji kablowej, dalej niż do punktu styku, przy czym wyłącznie, gdy
- na nieruchomości nie istnieje taka sieć;
- istniejąca sieć nie jest dostępna lub nie odpowiada zapotrzebowaniu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego;
- zapewnienie dostępu do istniejącej wewnątrzbudynkowej infrastruktury technicznej, jeżeli stanowi ona części składowe nieruchomości, a powielenie tej infrastruktury byłoby technicznie niewykonalne lub ekonomicznie nieefektywne.
Niezależnie od wspomnianego powyżej obowiązku właściciela, użytkownika wieczystego lub zarządcy nieruchomości do zapewnienia dostępu do wewnątrzbudynkowej infrastruktury technicznej, każdy inny podmiot (z wyłączeniem tzw. użytkownika rządowego) jest zobowiązany do zapewnienia dostępu do tej infrastruktury, jeżeli powielenie takiej infrastruktury byłoby ekonomicznie nieefektywne lub technicznie niewykonalne.
Dostęp do nieruchomości, w tym do budynku lub punktu styku oraz dostęp do wewnątrzbudynkowej infrastruktury technicznej, ma być co do zasady nieodpłatny.
