Wymaga to przeplanowania strategii mobilności użytkowników. W terenach zurbanizowanych, pokrytych zasięgiem 4G w różnych pasmach, wymuszenie korzystania z jednego z tych pasm (w naszym przykładzie LTE 800 MHz) jest technicznie trudne.
Kolejną konsekwencją może być sytuacja, w której telefon 5G będzie wprawdzie połączony z LTE 800, ale będzie poza zasięgiem 5G, ponieważ częstotliwości 3,4-3,8 GHz mają mniejszy zasięg niż doskonale propagująca się częstotliwość 800 MHz. W rezultacie przepływność z jakiej będzie mógł korzystać użytkownik będzie bardzo mała, gdyż do jego dyspozycji będzie jedynie jedna warstwa 4G bez możliwości agregacji z pozostałymi częstotliwościami 4G ze względu na różnych producentów sprzętu.
Gdyby jednak decydować się na takie rozwiązanie, to którą z istniejących częstotliwości 4G należy wybrać do takiej implementacji? Na terenach wiejskich oraz przedmieściach często wykorzystywana jest częstotliwość LTE 800 MHz, natomiast na terenach zurbanizowanych, gdzie potrzebna jest większa pojemność częściej wykorzystuje się LTE 1800 MHz czy LTE 2600 MHz. Brak spójności na terenie całego kraju, może być kolejnym czynnikiem komplikującym tą metodę wdrożenia 5G.
Ogólnie rzecz biorąc, powyższa metoda pozornie wydaje się być atrakcyjnym i prostym rozwiązaniem, ale może spowodować komplikacje i uniemożliwić optymalne działanie sieci. Odczuć to mogą zarówno nowi użytkownicy 5G, jak i obecni 4G, którzy ze względu na brak możliwości agregacji pomiędzy sprzętem różnych dostawców „stracą” jedną częstotliwość 4G. W dłuższej perspektywie rozwój takiej sieci będzie ograniczony ze względu na niedostępność wielu funkcjonalności, takich jak dynamicznego współdzielenia kanałów częstotliwości dla technologi 4G i 5G (ang. Dynamic Spectrum Sharing), agregacji istniejących częstotliwości 4G z nowymi częstotliwościami 5G, uruchamianie 5G na istniejących częstotliwościach (w celach zasięgowych).
Sieć 5G uruchomiona w paśmie 3,4-3,8 GHz będzie działać wydajnie w przypadku współdziałania z technologią 4G lub 5G na niższym paśmie o lepszym zasięgu (na przykład 800 MHz czy 2100 MHz). W przypadku współpracy z 4G na niższym paśmie korzystamy z funkcjonalności 4G/5G Dual Connectivity, a w przypadku współpracy z 5G na niższym paśmie – z funkcjonalności agregacji częstotliwości 5G. Zagadnienie to zostało poruszone szczegółowo w artykule „Jak naprawdę działa sieć 5G, czyli współpraca systemów różnych generacji”. Niższe pasmo „wspiera” zasięgowo częstotliwości 3,4-3,8 GHz. Wydłużenie dzięki temu zasięgu tego pasma może sięgnąć nawet 16 dB, co jest olbrzymią wartością. Można sobie wyobrazić, że zasięg bez wsparcia będzie jedynie na zewnątrz budynków, a ze wsparciem również wewnątrz. W przypadku uruchomienia 5G przez innego producenta niż 4G w architekturze SA, możliwość współpracy 5G w paśmie 3,4-3,8 GHz z technologiami 4G lub 5G na niższych pasmach będzie niemożliwa. Zasięg takiej sieci będzie zatem ograniczony, co może się przekładać na potrzebę budowy większej ilości stacji.
źr. Ericsson
5G w architekturze SA (ang. stand alone) wymaga budowy nowej sieci rdzeniowej 5G (ang. 5G Core Network), podczas gdy w architekturze NSA wystarczy „jedynie” wgrać nowe oprogramowanie do istniejącej sieci rdzeniowej 4G.
