Nowa technologia 5G znacząco podniesie osiągi istniejących sieci mobilnych. Najbardziej namacalną i interesującą użytkowników formą lepszego działania sieci jest zwiększenie przepływności, czyli – kolokwialnie – prędkości pobierania danych. Na przykład 1000 Mb/s w 5G w miejsce 100 Mb/s w obecnej sieci LTE. W ciągu najbliższych kilku lat, w sieciach mobilnych przewidywany jest istotny wzrost wolumenu danych pobieranych przez użytkowników 5G. Liczba danych generowanych przez użytkowników 4G również stale się zwiększa i prognozuje się, że wzrost ten będzie nawet kilkukrotnie większy niż w przypadku użytkowników 5G.
Strategia budowy technologii 5G powinna być szeroką i spójną z wizją rozwoju całej sieci. Pod uwagę brane są czynniki takie jak prognozowane modele ruchowe obecnych technologii 2G/3G/4G, potencjalne zmiany norm natężenia pola elektromagnetycznego. Istotny jest również moment, w którym zajdzie potrzeba wymiany starego sprzętu – obecnie pracującego w sieciach, który ze względu na swój wiek nie jest już wydajny energetycznie oraz uniemożliwia uruchamiania najnowszych funkcjonalności - chociażby 5G.
Jest kilka możliwych dróg wdrożenia 5G. Wybranie każdej wiąże się z pewnymi konsekwencjami. Mogą to być zyski w krótkim lub w dłuższym horyzoncie czasowym. Wybranie danej ścieżki może mieć przełożenie na jakość usług wszystkich użytkowników danej sieci, a nie tylko użytkowników sieci 5G. Niniejszy artykuł ma na celu zebranie technologicznych aspektów oraz konsekwencji wyboru różnych metod wdrażania 5G.
Rozwiązanie oparte na interfejsie Multivendor X2 ma zastosowanie w sytuacji, gdy 5G jest wdrażane w architekturze NSA (ang. non standalone), a dostawcą jest inny producent, niż dostawca sprzętu w istniejącej sieci 4G. W tym przypadku, interfejs X2 oznacza połączenie pomiędzy stacją bazową 4G (eNodeB), a stacją bazową 5G (gNodeB).
źr. Ericsson
W architekturze NSA telefon jednocześnie korzysta z łączności 4G oraz 5G (ang. Dual Connectivity). Po stronie dostępowej sieci radiowej, technologie 4G oraz 5G (w tym przykładzie: różnych producentów) komunikują się poprzez interfejs X2 według istniejącej specyfikacji 3GPP (The 3rd Generation Partnership Project). Opis interfejsu wraz z procedurami wymaganymi dla 4G/5G Dual Connectivity można znaleźć w specyfikacji technicznej 3GPP (TS 37.340 i TS 36.423). Specyfikacja 3GPP z reguły nie jest szczegółowa i pozostawia producentom sprzętu dowolność w sposobie implementowania funkcjonalności w oprogramowaniu. Producenci musieliby aktywnie uzgadniać szczegóły implementacji wszystkich funkcjonalności na etapie projektowania rozwiązań, a wiadomo, że tak się nie dzieje ze względu na ich różny stopień zaawansowania oraz na wyścig technologiczny.
Uruchomienie 4G jednego producenta sprzętu z 5G innego producenta jest możliwe, ale będzie miało wyraźny wpływ na jakość działania sieci i niesie sporo ograniczeń. Warto wymienić choć kilka przykładów.
Nie będzie na przykład możliwe uruchomienie (kluczowej z punktu widzenia poprawienia zasięgu pasma 3.4-3.8 GHz) funkcjonalności dynamicznego współdzielenia kanałów częstotliwości dla technologi 4G i 5G (ang. Dynamic Spectrum Sharing) ze względu na konieczność ścisłej koordynacji obu technologii.
