Ustawa implementująca Dyrektywę 61 powinna w dokładny sposób regulować i opisywać przyszłe, odpowiednie zapotrzebowanie, tak aby przedmiotowa przesłanka nie była nadużywana przez operatorów sieci, co negatywnie wpłynęłoby na funkcjonowanie Dyrektywy 61 w Polsce.
Odnosząc się natomiast do art. 9 Dyrektywy 61 i obowiązku udostępniania infrastruktury wewnątrzbudynkowej zauważamy, że obecnie, zgodnie z obowiązującym art. 30 Megaustawy, co do zasady istnieje obowiązek udostępnienia infrastruktury telekomunikacyjnej. Podstawą odmowy możliwości instalacji infrastruktury może być możliwość wykorzystania istniejącego przyłącza telekomunikacyjnego. Podobny obowiązek umożliwienia doprowadzenia przyłącza telekomunikacyjnego lub wykonania w budynku instalacji telekomunikacyjnej budynku, o ile nie jest możliwe wykorzystanie istniejącego przyłącza telekomunikacyjnego lub istniejącej instalacji telekomunikacyjnej budynku lub do budynku nie jest doprowadzone takie przyłącze lub budynek nie jest wyposażony w taką instalację przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych, wprowadza również art. 139 ust. 1 pkt 2 i 3 Pt.
Natomiast art. 9 ust. 1 Dyrektywy 61 wskazuje, że każdy dostawca publicznych sieci łączności powinien mieć prawo do budowy swojej sieci, aż do punktu dostępu. Przepis ten dotyczy nowych budynków (por. art. 8 ust. 2 Dyrektywy 61), bądź wybudowanych z uwzględnieniem potrzeb nowoczesnych sieci telekomunikacyjnych (por. § 192a i następne Rozporządzenia w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie).
Zgodnie z art. 9 ust. 2 Dyrektywy 61, każdy dostawca publicznych sieci łączności powinien mieć prawo dostępu do wszelkiej istniejącej wewnątrzbudynkowej infrastruktury technicznej do celów wdrożenia szybkiej sieci łączności elektronicznej, jeżeli powielanie jest techniczne niemożliwe lub ekonomicznie nieopłacalne. Dopiero w przypadku, gdy w budynku brak będzie infrastruktury przystosowanej do szybkich łączy, operator będzie miał prawo do zakończenia swojej sieci w lokalu abonenta. Przepisy te należy czytać łącznie z art. 9 ust. 2 Dyrektywy 61, zobowiązującym operatorów sieci do udostępnienia infrastruktury technicznej, jeżeli jej powielanie jest technicznie niemożliwe lub ekonomicznie nieopłacalne. Nie można pominąć, że w motywie (33) Dyrektywy 61, odnosząc się do tego zagadnienia wskazano, że „każdy dostawca publicznych sieci łączności powinien mieć prawo do doprowadzenia swojej sieci do prywatnego lokalu na własny koszt”.
Warto także zwrócić uwagę na art. 9 ust. 4 Dyrektywy 61, zgodnie z którym do ustawodawstwa krajowego może zostać wprowadzona możliwość rezygnacji z obowiązku dostępu do wewnątrzbudynkowej infrastruktury technicznej, jeżeli w budynku jest zapewniony międzyoperatorski dostęp do istniejącej szybkiej sieci łączności elektronicznej („na obiektywnych, przejrzystych, proporcjonalnych i niedyskryminujących warunkach”). Praktyczne stosowanie tej zasady w polskich warunkach może być niezmiernie istotne dla faktycznego ułatwienia oraz zmniejszenia kosztów prowadzenia inwestycji telekomunikacyjnych w budynkach. Należy podkreślić, że w art. 9 ust. 4 Dyrektywy 61 wprowadzono możliwość zwolnienia z wymogów określonych w art. 9 ust. 1-3, a nie obowiązek wprowadzenia takiego zwolnienia.
Kończąc ten wątek zwracamy uwagę, że co do zasady, Prezes UKE rozstrzyga spory związane z obowiązkami określonymi w art. 30 Megaustawy oraz w art. 139 Pt w terminie 90 dni (por. art. 22 ust 1 Megaustawy oraz art. 28 ust. 1 Pt). W Dyrektywie terminy na rozstrzygnięcie sporu zostały skrócone do 60 dni w przypadku dostępu do infrastruktury wewnątrzbudynkowej (spory w zakresie dostępu o którym mowa w art. 3 Dyrektywy 61 powinny być rozstrzygane w terminie 4 miesięcy).
