Cezary Albrecht: Ani samej współpracy, ani z kim należy współpracować.
Łukasz Dec: Pytanie pani minister może świadczyć, że ma ona inne przekonanie co do pełnej harmonii we współpracy międzyoperatorskiej. Czy mogę prosić o pogłębienie tego wątku?
Wanda Buk: Słusznie pan redaktor interpretuje moją wypowiedź. Nie mam przekonania co do harmonii współpracy międzyoperatorskiej. W biznesie gra się nie tylko na własny rozwój, ale często też na zablokowanie konkurenta – to oczywiste. Biorąc zaś pod uwagę znaczenie usług i sieci telekomunikacyjnych dla rozwoju kraju, to blokowanie zdecydowanie nie służy.
Nie jestem jednak przekonana, czy w omawianym przypadku regulacja byłaby – posługując się użytą już nomenklaturą – właściwym lekarstwem. Względnie czy realne byłoby dobranie odpowiedniej dawki medykamentu.
Jacek Niewęgłowski: Gdyby przyjrzeć się różnym nieudanym inicjatywom (było także wiele udanych!) współpracy międzyoperatorskiej w ciągu ostatnich lat, to nie warunki regulacyjne były tym, co je wykolejało. Znacznie częściej były to różnice pomiędzy operatorami w ocenie rynku i planowego przedsięwzięcia.
Łukasz Dec: To może zewnętrzny arbiter by pomógł?
Jacek Niewęgłowski: Nie przekonuje mnie logika, że skoro to nie regulacje przeszkodziły, to mogłyby pomóc.
Cezary Albrecht: Przez wiele lat operatorzy mobilni odczuwali traumę z powodu podejrzeń o zmowę rynkową w związku z projektem mobilnej telewizji DVB-H. Ta historia potem przez wiele lat utrudniała każdy nowy wspólny projekt w obawie, że UOKiK znowu się to nie spodoba.
Jacek Niewęgłowski: W dyskusji koncentrujemy się na trudnych obszarach rynku telekomunikacyjnego, a przecież są obszary, gdzie współpraca międzyoperatorska nie stanowi najmniejszego problemu. Chociażby rynek dzierżawy włókien optycznych i transmisji danych, gdzie jest ogromna podaż, wielka elastyczności i rynkowe nastawienie dostawców i bardzo atrakcyjne ceny. W Playu słyszeliśmy głosy zadziwienia z zagranicy, jak w Polsce łatwo kupić transmisję danych. Nigdy nie czuliśmy presji na konieczność większej rozbudowy własnej sieci transmisyjnej, bo potrzebne zasoby zawsze można było bez trudu kupić. Tutaj działa czysty biznes, a regulacje nikomu nie wydają się potrzebne.
Łukasz Dec: Będę nalegał na powrót do tematu jednej sieci 5G (przynajmniej w jednym paśmie). Albo tu zaistnieje współpraca międzyoperatorska – być może regulowana – albo nie zaistnieje. Coś trzeba będzie wybrać, choćby nie podejmując żadnych działań. Opinie operatorów różnią w tej sprawie.
Cezary Albrecht: Regulowana administracyjnie sieć 5G nie ma racji bytu pod żadnym względem. Zmuszanie kogokolwiek do współpracy kłóci się z ideą wolnej konkurencji rynkowej.
Jacek Niewęgłowski: Jeżeli pojemność sieci mobilnych ma sprostać rosnącemu wolumenowi ruchu, a ceny usług mają pozostać na niezmienionym poziomie, to konieczne są głównie takie regulacje, które obniżą koszty rozbudowy sieci, w tym takie które usuwają utrudnienia dla współpracy międzyoperatorskiej.
Innowacje wymagają bardzo wysokich nakładów i jednocześnie charakteryzują się wysokim ryzykiem zwrotu.Państwo ma narzędzia do obniżania ryzyka inwestycji w takie innowacje, jak sieci 5G (aczkolwiek w tak ryzykownych obszarach z pewnością i tak pojawi się dobrowolna tendencja do współdzielenia kosztów poprzez współpracę).
Cezary Albrecht: Gdyby komuś przyszło do głowy, że taką pomocą będzie na przykład przydział pasma 700 MHz en bloc do jednego podmiotu, aby pozostałym oszczędzić kosztów, to nie uznałbym tego za prawdziwe ułatwienie. Ten sam efekt oszczędnościowy będzie można zagwarantować, dbając, aby warunki przydziału pasma znowu nie wydrenowały operatorów.
Łukasz Dec: Czy rząd ma w sprawie sieci na paśmie 700 MHz wykrystalizowany pogląd?
