W szczególności w kontekście stawianych przez regulatora wymagań związanych m.in. z pokryciem usługą transmisji danych określonego obszaru kraju. To naturalnie będzie się wiązało m.in. z koniecznością realizacji inwestycji w obszarach „oddalonych”, a tym samym trudniejszych inwestycyjnie, z gorszym stanem infrastruktury energetycznej.
Całość powyższych barier inwestycyjnych – występujących często łącznie w różnych konfiguracjach – przekłada się na długotrwałość realizacji procesu inwestycyjnego dla stacji bazowych. Kilkunastomiesięczny proces dla typowego wolnostojącego obiektu jest niestety standardem, nie przywołując rekordowych przypadków kilku lat pozyskiwania wszelkich niezbędnych pozwoleń, których doświadczył każdy operator.
W tym kontekście warto odnotować prowadzone aktualnie na poziomie unijnym prace nad projektem rozporządzenia Gigabit Infrastructure Act (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów wdrażania gigabitowych sieci łączności elektronicznej oraz uchylające dyrektywę 2014/61/UE), w szczególności jego aktualny art. 7 dotyczący procedury udzielania zezwoleń.
Zgodnie z zapisami projektu, pozwolenie (rozumiane jako zbiór różnych rozstrzygnięć wydanych przez właściwe organy, które są potrzebne przedsiębiorstwu do wykonania robót budowlanych lub inżynieryjno-budowlanych niezbędnych do wdrożenia elementów sieci o bardzo dużej przepustowości) powinno być wydane w terminie 4 miesięcy od złożenia kompletnego wniosku za pośrednictwem tzw. pojedynczego punktu informacyjnego. Pomijając pewne nieścisłości językowe, które powodują, że nie jest w 100 proc. jasne, czy celem jest wprowadzenie narzędzia o charakterze technicznym (pojedynczy punkt informacyjny), czy zamknięcie całego procesu administracyjnego uzyskaniem jednego „zintegrowanego” pozwolenia w terminie 4 miesięcy, to widać ewidentnie, że jednym z głównych kierunków projektowanych regulacji jest usprawnienie i skrócenie procesów inwestycyjnych w telekomunikacji.
Możliwość uzyskania w maksymalnie 4-miesięcznym terminie zintegrowanego pozwolenia (obejmującego szereg merytorycznych rozstrzygnięć właściwych organów) dla infrastruktury telekomunikacyjnej, za pomocą jednego wniosku inwestora złożonego w tzw. pojedynczym punkcie informacyjnym, jako alternatywa (ale do wyboru inwestora) do aktualnej ścieżki administracyjnej obejmującej konieczność uzyskania wiele odrębnych rozstrzygnięć, to coś co może trudno sobie w chwili obecnej wyobrazić, ale zdecydowanie kierunek, w którym warto podążać.
Jak widać po przeglądzie powyższych barier, część z nich ma źródło w treści obowiązujących przepisów, część z nich natomiast ma charakter bardziej wykonawczy. Niezależnie natomiast od rodzaju – każda z nich ma istotne znaczenie dla prowadzonych aktualnie i planowanych w przyszłości planów rozwoju sieci ruchomych w Polsce. Nie jest oczywiście tak, że budować infrastruktury sieci ruchomych się nie da – czego najlepszym dowodem są intensywne programy inwestycyjne poszczególnych operatorów. Niezależnie od ich sprawności operacyjnej, wyćwiczonej w tysiącach już zrealizowanych procesów inwestycyjnych, pytanie czy w tym zakresie nie mogłoby być po prostu sprawniej i szybciej – z finalnym pożytkiem dla użytkownika końcowego usług telekomunikacyjnych?
Michał Ciach
Ekspert z niemalże 20-letnim doświadczeniem w sektorze telekomunikacyjnym. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, doświadczenie zawodowe z zakresu prawnych ram i regulacji rynku telekomunikacyjnego, współpracy międzyoperatorskiej, zarządzania częstotliwościami zdobywał w organach administracji centralnej (UKE, Ministerstwo Cyfryzacji) i u wiodących operatorów telekomunikacyjnych. Czynny uczestnik wielu procesów legislacyjnych dotyczących sektora telekomunikacyjnego, ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących procesu inwestycyjnego w zakresie infrastruktury telekomunikacyjnej. Obecnie wspiera inwestycje w P4, operatorze sieci Play.
