Często są to jednak obszary stanowiące niewielki wycinek gminy (nawet poniżej 1 proc.), odpowiadające już historycznie zrealizowanej infrastrukturze. Na nich, uwzględniając zasady planowania radiowego, po prostu nie da się zrealizować nowej infrastruktury zapewniającej niezbędny zasięg na terenie gminy. Finalnie w ten sposób eliminowana jest możliwość realizacji infrastruktury sieci ruchomych.
Nie zawsze jest również odpowiednia „odwaga” po stronie organów oceniających zgodność inwestycji z zapisami planu miejscowego (i zgodność tychże zapisów z przepisami powszechnie obowiązującymi). Choć przepis art. 46 ust. 1a megaustawy jest jednoznaczny. Wymaga w praktyce zakwalifikowanie przez organ administracji określonego zapisu planu miejscowego do kategorii rozwiązań „uniemożliwiających lokalizowanie” inwestycji telekomunikacyjnych. W szczególności w wypadku zakazów pośrednich, wymaga to dokonania pewnej merytorycznej oceny zapisu planu w zestawieniu z praktyczną możliwością realizacji inwestycji.
Na obszarach, na których nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w celu realizacji inwestycji w postaci stacji bazowej, niezbędne jest (co do zasady) uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. I w tym zakresie – przynajmniej na poziomie przepisów – wydaje się, że powinno być jednoznacznie. W końcu art. 56, zdanie pierwsze, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wprost przesądza, że dla wszystkich inwestycji celu publicznego (a więc także infrastruktury telekomunikacyjnej) „nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi”.
Zgodność inwestycji z przepisami odrębnymi przesądza zatem o powinności wydania przez właściwy organ pozytywnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Niestety, w praktyce nieraz zdarza się, że pomimo pełnej zgodności inwestycji z przepisami odrębnymi wydawane są odmowne decyzje dla stacji bazowych.
Obowiązujące przepisy (tym razem ustawy o drogach publicznych) nie przewidują szczególnego wymogu związanego z odległością stacji bazowej od krawędzi jezdni. Art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych przewiduje jedynie (generalnie) dla obiektów budowlanych minimalną odległość od zewnętrznej krawędzi różnego rodzaju dróg. I tu praktyka stosowania przepisów często odbiega od ich literalnej treści.
W wielu przypadkach zarządca drogi, w ramach uzgodnień dokonywanych w toku uzyskiwania niezbędnych rozstrzygnięć administracyjnych, stawia dodatkowy wymóg dotyczący odsunięcia inwestycji od zewnętrznej krawędzi jezdni na odległość odpowiadającą minimum wysokości planowanej wieży.
