Powyższy wymóg nie oznacza jednak konieczności każdorazowej akceptacji takich cen przez organ regulacyjny, ale przewiduje jedynie, aby stosowane ceny były porównywalne z cenami stosowanymi na obszarach konkurencyjnych, a w przypadku braku takich cen na cenach, które zostały określone lub zatwierdzone przez organ regulacyjny dla tych samych usług regulowanych, a nie cen zatwierdzonych bezpośrednio dla danego podmiotu, który uzyskał pomoc publiczną. Podobnie nowe wytyczne KE ze stycznia 2013 r., chociaż poszerzają zasady określenia cen hurtowych o nowe możliwości, to nie narzucają wymogu każdorazowego zatwierdzania tych cen przez krajowy organ regulacyjny.
Analizując z kolei decyzje notyfikacyjne, warto zauważyć, że postanowienia dotyczące określania cen nie są zbyt precyzyjne. Przykładowo w decyzji z dn. 10 listopada 2011 r. dla projektu sieci szerokopasmowej Polski Wschodniej w pkt 52 wskazano:
Władze polskie potwierdziły, że ceny dostępu hurtowego będą oparte na przeciętnych (regulowanych) cenach hurtowych za porównywalne usługi na bardziej otwartych na konkurencję obszarach lub, wobec braku takich publikowanych cen, na cenach określonych lub zatwierdzonych przez krajowy organ regulacyjny.
(podkreślenie własne).
Postanowienie to wprost sugeruje, że określenie opłat przez organ regulacyjny ma charakter subsydiarny, ograniczony do sytuacji w której brak jest możliwości ustalenia cen w oparciu o benchmarki. Jednakże już w pkt 54 tej samej decyzji wskazano:
Ponadto w okresie ważności umowy opłaty nałożone przez operatora infrastruktury będą zatwierdzane, a następnie monitorowane i weryfikowane przez UKE, który będzie mógł rozstrzygać ewentualne spory między województwem a operatorem infrastruktury dotyczące poziomu opłat i ewentualnie określać warunki dostępu do sieci SSPW.
W konsekwencji opis środka zawarty w decyzji pkt 54 pozostaje w sprzeczności z pkt 52, przewidując obowiązek każdorazowego zatwierdzania opłat, a także możliwość ich późniejszej weryfikacji.
Co więcej, opis środka przyznaje Prezesowi UKE kompetencje do rozstrzygania sporów pomiędzy województwem, a operatorem infrastruktury, chociaż trudno w przepisach Ustawy szerokopasmowej znaleźć podstawę prawną do takich władczych działań Prezesa UKE (należy przy tym pamiętać, że sama decyzja nie może kreować kompetencji po stronie Prezesa UKE, która zawsze musi mieć umocowanie w przepisie prawa).
W punkcie 110 tej samej decyzji, ponownie jednak wskazano na subsydiarny charakter działań Prezesa UKE:
Zgodnie z postanowieniami wytycznych w sprawie sieci szerokopasmowych cena za dostęp hurtowy będzie opierać się na średnich cenach podobnych usług na bardziej konkurencyjnych obszarach, a w przypadku, gdy oferta referencyjna nie jest dostępna, ceny hurtowe i warunki dostępu będzie zatwierdzał UKE, zgodnie z zasadami wyszczególnionymi w motywach 52 i 541.
Wydaje się więc, że wbrew twierdzeniom Prezesa UKE, decyzje notyfikacyjne nie przewidują obligatoryjnej procedury zatwierdzania opłat przez Prezesa UKE, ale dają możliwość zastosowania opłat opartych na cenach stosowanych dla tych samych, czy podobnych usług na obszarach konkurencyjnych. Dopiero w przypadku braku takich cen, aktualizuje się obowiązek ich zatwierdzenia przez Prezesa UKE.
Niezależnie od powyższej oceny, należy podkreślić, że chociaż decyzje notyfikacyjne nakładają taki obowiązek, to ani decyzje, ani postanowienia umów nie kreują uprawnienia Prezesa UKE do zatwierdzania opłat, gdyż Prezes UKE jako organ administracji państwowej działa w oparciu o przepisy prawa zawierające normy generalne i abstrakcyjne.
Jednocześnie, jak wskazano powyżej, przepisy Ustawy szerokopasmowej nie przewidują kompetencji Prezesa UKE do podejmowania działań w sytuacji, gdy zasady wykonania obowiązku zostały określone w aktach na podstawie których nastąpiło finansowanie.
---------------
Przypisy
[1] Na marginesie należy zauważyć, że postanowienia pozostałych decyzji są niemal identyczne w stosunku do przywołanych powyżej.
