21 czerwca 2016 r. Prezydent RP podpisał ustawę z dnia 9 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (tzw. megaustawę). Większość nowych przepisów wejdzie w życie 1 lipca 2016 r. Nowela implementuje do polskiego porządku prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/61/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej.
Najważniejsze zmiany
1. Niepodjęcie negocjacji przez dysponentów istniejących instalacji telekomunikacyjnych będzie równoznaczne z niemożnością ich wykorzystania, a więc podstawą do budowy własnej.
2. Operator będzie mógł uzyskać dostęp do budynku przed formalnym oddaniem go do użytkowania.
3. Właściciele i zarządcy nieruchomości będą opracowywać ramowe warunki dostępu do swoich nieruchmości.
4. Właściciel i zarządcy wpisani do RPT wrócą częściowo pod reżim art. 30.
5. Prezes UKE będzie legalizował istniejącą bezumownie infrastrukturę.
6. Usunięty został zapis o zwrocie kosztów najmu powierzchni.
Istotne zmiany dotyczą między innymi wprowadzenia obowiązku koordynacji robót budowlanych, stworzenia tzw. punktu informacyjnego prowadzonego w formie elektronicznej przez Prezesa UKE, a także doprecyzowania przepisów regulujących zasady przeprowadzania narad koordynacyjnych. Sporo jednak ważnych, by nie powiedzieć rewolucyjnych, zmian obejmuje warunki i zasady dostępu do budynków i nieruchomości w celu zapewnienia telekomunikacji. Ich zakres, to efekt szerokich konsultacji społecznych, przeprowadzonych jeszcze na etapie tworzenia założeń do projektu nowelizacji.
Partnerem działów "Regulacje" i "Prawo" jest kancelaria:
Większość nowych przepisów (a w zasadzie nowe brzmienie art. 30 megaustawy) rozwiązuje szereg problemów praktycznych, na jakie napotykali przedsiębiorcy telekomunikacyjni przy ubieganiu się o dostęp do nieruchomości, w tym na etapie postępowania administracyjnego przed Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
Nowelizacja wprowadza do megaustawy definicję „szybkiej sieci telekomunikacyjnej”, tj. sieci zdolnej do dostarczania usług szerokopasmowego dostępu do internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s.
To właśnie od dostępności oraz możliwości wykorzystania szybkiej sieci telekomunikacyjnej, ustawodawca uzależnił powstanie obowiązku po stronie właścicieli i zarządców nieruchomości udostępnienia budynku w celu umożliwienia wykonania wewnątrzbudynkowej instalacji telekomunikacyjnej. W dalszym ciągu rozwiązaniem preferowanym przez ustawodawcę (również unijnego) jest wykorzystywanie w pierwszej kolejności sieci już istniejącej. Jeżeli to jest możliwe.
Co szczególnie istotne, za brak możliwości współkorzystania z sieci istniejącej uznano okoliczność niepodejmowania przez właściciela instalacji telekomunikacyjnej budynku negocjacji dostępowych, a także zaoferowanie dyskryminujących i niekonkurencyjnych warunków współkorzystania z sieci. Zatem konkurencyjność świadczenia usług telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym, przeważyła nad bezwzględnym wymogiem wykorzystywania w pierwszej kolejności sieci istniejącej.
