W motywie 15 PSD2 wskazano m. in., że usługa taka przyczynia się do rozwoju nowych modeli biznesowych opierających się na sprzedaży treści cyfrowych i usług głosowych o niewielkiej wartości. W motywie 16 PSD2 wskazano także, że przyjęte w dyrektywie rozwiązania, w tym progi kwotowe, stanowią mikropłatności i ograniczają usługi DCB do płatności o niskim profilu ryzyka.
Przepisy tej ustawy, dopuszczające możliwość wykonywania przez operatorów telekomunikacyjnych transakcji płatniczych, w pierwszej kolejności istotnie ograniczają usługi, za które płatność może być dokonana z wykorzystaniem usługi DCB. Są to wyłącznie treści cyfrowe, usługi głosowe, bilety oraz darowizny. Ponadto obowiązują ograniczenia kwotowe do progu 50 euro per transakcja oraz 300 euro miesięcznie dla jednego użytkownika końcowego. Przekroczenie tych progów skutkuje koniecznością dostosowania się do progów lub uzyskania zezwolenia na świadczenie usług płatniczych wydawanego przez Komisję Nadzoru Finansowego po spełnieniu dalszych, niezwykle rygorystycznych warunków. Spełnianie ww. ograniczeń podlega obowiązkom sprawozdawczym określonym w art. 6d ustawy o usługach płatniczych oraz kontroli ze strony KNF.
Co więcej, samo świadczenie przez podmioty trzecie usług nabywanych z wykorzystaniem DCB podlega regulacji. Obowiązują bowiem w tym zakresie przepisy ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną oraz ustawy o prawach konsumenta.
Należy zadać sobie zatem pytanie: skąd inicjatywa uregulowania kwestii związanych ze świadczeniem usług DCB? Otóż Europejski Kodeks Łączności Elektronicznej, którego implementację stanowić będzie PKE, nałożył taki wymóg na krajowych regulatorów, przy czym w bardzo ograniczonym zakresie. Dotyczy on bowiem wyłącznie konieczności zagwarantowania użytkownikom końcowym możliwości dezaktywacji zdolności dostawców usług będących stronami trzecimi do wykorzystywania rachunku podmiotu świadczącego usługi telekomunikacyjne do nakładania opłat za ich produkty lub usługi (tzw. opt-out).
Polski projektodawca podszedł do regulacji w sposób odmienny wprowadzając:
- definicję nowej usługi, nazywając ją „usługą dodatkowego obciążania rachunku”;
- mechanizm opt-in – przeciwny do określonego w przepisach EKŁE– wyrażający się w obowiązku uzyskania uprzedniej zgody abonenta utrwalonej na trwałym nośniku na świadczenie usług dodatkowego obciążania rachunku;
- limity kwotowe, w tym w szczególności limit domyślny na poziomie 35 zł w okresie rozliczeniowym, na świadczenie usług dodatkowego obciążania rachunku;
- obowiązek silnego uwierzytelniania abonenta, o którym mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 794), dla każdego dodatkowego obciążenia rachunku;
