Globalne przychody z rynku telewizji 4K osiągną w 2026 r. wartość 381 mld dolarów, przy rocznym wzroście (CAGR) na poziomie 22,6 proc. w latach 2018-2026 – szacują analitycy firmy Market Decipher w raporcie 4K TV Market Revenue and Sales Volume Forecasts Report, 2019-2026. Bezwzględne wartości sprzedaży urządzeń obsługujących UHDTV jednak nadal pozostają stosunkowo niskie w porównaniu z globalną wartością sprzedażą około 250 mln wszystkich telewizorów.
W przypadku smartfonów i tabletów wymagana szybkość transmisji dla wysokiej jakości obrazu jest znacznie niższa ze względu na mniejsze rozmiary ekranów tych urządzeń. W związku z tym, w branży mobilnej, stosowane są niższe współczynniki dotyczące jakości obrazu.
Również w środowisku mobilnym, obok technologii takich jak eMBMS30 w sieciach LTE, kodowanie ITU-T H.265 ma kluczowe znaczenie dla dostarczania usług OTT o wysokiej jakości obrazu. W związku z tym powinny być dostępne telefony komórkowe obsługujące specyfikacje ITU-T H.265 i/lub eMBMS. Ponieważ eMBMS wymaga sieci LTE-Advanced (LTE-A), tak naprawdę wymagany jest zestaw słuchawkowy LTE-A.
W raporcie ITU omówiono także protokoły wykorzystywane w systemach HFC i IPTV, uwarunkowania techniczne oraz trendy w usługach świadczonych w modelu OTT.
Sieci HFC i IPTV, pod względem architektury i protokołów transmisji, są praktycznie takie same. Kluczową różnicą stanowi warstwa fizyczna. Oryginalnie HFC było rozwijane w sieciach opartych (częściowo) na kablach koncentrycznych, podczas gdy podstawą sieci IPTV była skrętka miedziana. Obu kabli dostępowych używa się do zakańczania ruchu w lokalu klienta, podczas gdy w w obu typach sieci rdzeniowej stosowany jest światłowód.
IPTV do transmisji telewizyjnych na żywo wykorzystuje przede wszystkim protokół IGMP (ang User Datagram Protocol) oparty na protokole UDP (ang. User Datagram Protocol). W przypadku treści na żądanie, takich jak VOD, stosuje się protokół przesyłania strumieniowego w czasie rzeczywistym RTSP (ang.Real Time Streaming Protocol). Protokół HTTP służy tylko do komunikacji z serwerami sieciowymi. Kompatybilne standardy kompresji wideo obejmują MPEG-2, MPEG-4/ITU-T H.264 i HVEC/ITU-T H.265.
Podobnie jak w przypadku sieci HFC/IPTV, szerokopasmowe sieci internetowe są oparte na protokole IP. Jednakże dostarczanie treści za pomocą platform OTT różni się od HFC/IPTV, ponieważ są one przesyłane strumieniowo za pomocą HTTP. Z kolei HTTP opiera się na protokole TCP.
Protokół HTTP tradycyjnie jest wykorzystywany jako rozwiązanie transportowe dla multimediów VoD osadzanych na stronach internetowych, szczególnie w witrynach opartych na Adobe Flash, takich jak YouTube. To rozwiązanie jednak nie polega na strumieniowaniu w czasie rzeczywistym, lecz na stopniowym pobieraniu plików multimedialnych. Przeglądarka pobiera plik z serwera HTTP, a gdy ma wystarczającą ilość danych, rozpoczyna odtwarzanie zawartości, kontynuując pobieranie w tle pozostałej części pliku. Główną wadą rozwiązania jest czas potrzebny do wypełnienia bufora początkowego. Innym problemem związanym z HTTP jest jakość przesyłania strumieniowego, która zależy od połączenia IP. Strumieniowe przesyłanie treści może zostać zablokowane, jeśli występują wahania przepustowości, co prowadzi do tzw. frame freezingu. W związku z tym prawie niemożliwe było wykorzystanie tego rozwiązania do nadawania treści telewizyjnych na żywo.
