ITU wskazuje na trzy standardy, które zyskują coraz większą popularność:
1. HbbTV: Standard(y) jest opracowywany przez stowarzyszenie HbbTV Association i publikowany przez Europejski Instytut Normalizacji Telekomunikacji (ang. European Telecommunications Standardisation Institute, ETSI). HbbTV Association zostało założone w 2009 r. Od tego czasu popularność tego standardu – wraz z przechodzeniem od nadawania analogowego do cyfrowego – rośnie. Wdrożono szeroką gamę usług i aplikacji HbbTV, w tym Video on Demand, catch-up, start-over, usługi informacyjne, elektroniczne przewodniki EPG oraz usługi e-commerce. Kilku nadawców komercyjnych i publicznych opracowało własne usługi oparte na HbbTV m.in. w Europie np. Antena Hungária, ARTE, M6, NPO, NRJ, RTVE, TF1 czy ZDF.
2. Hybridcast: NHK (Nippon Hōsō Kyōkai), japoński nadawca publiczny, uruchomił we wrześniu 2013 r. zintegrowaną usługę nadawania szerokopasmowego. Pozwala ona rozszerzać usługę nadawania dzięki wykorzystaniu łącza szerokopasmowego. NHK zaczęło od oferowania opartej na HTML5 aplikacji przeznaczonej do dostarczania wiadomości, prognoz pogody, informacji sportowych i finansowych itp.
3. ICon: KBS (Korean Broadcasting System), nadawca publiczny w Korei Południowej, uruchomił iCon lub Open Hybrid TV (OHTV) w marcu 2013 r. ICon, to pierwsza naziemna usługa telewizji hybrydowej w Korei Płd. Usługa obejmuje: EPG, funkcję wyszukiwania programów, wyszukiwania klipów wideo, funkcję e-głosowania itp. Specyfikacja ta, podobnie jak dwa wcześniej wymienione standardy, ma również na celu integrację usług telewizji cyfrowej (naziemnej) z interaktywnością łącza szerokopasmowego.
Obecnie większość nadawców telewizyjnych rozszerza koncepcję zintegrowanych systemów broadcastowo-broadbandowych IBB poprzez aplikacje dostępne podczas oglądania głównego ekranu telewizyjnego, również na smartfonach i tabletach, w celu zwiększenia funkcjonalności tzw. drugiego ekranu. Umożliwia to na przykład uczestniczenie w grach, ankietach, badaniach opinii i uzyskiwanie szczegółowych informacji w tle.
Usługi takie dostępne są przez dwa rodzaje odbiorników TV hybrydowej (Connected TV sets):
1. zintegrowane odbiorniki TV, w których funkcja dostępu do internetu jest wbudowana (np. telewizory z funkcją Smart TV);
2. odbiorniki TV z zewnętrznym urządzeniem, podłączanym do telewizora za pośrednictwem portu USB lub HDMI, zapewniające dostęp do internetu (np. telewizory z przystawkami TV typu dongles, takimi jak Chromecast, Roku Stick czy Amazon Fire TV Stick, które po połączeniu z domową siecią WiFi pozwalają na bezprzewodowe strumieniowanie obrazu).
Telewizyjne przystawki typu dongles, to inne podejście do wdrażania koncepcji IBB. Podstawową ideą jest stworzenie możliwości przenoszenia interaktywnych treści z małego ekranu na duży (np. telewizor). Ma to umożliwiać widzom wprowadzanie drugiego, małego ekranu z interaktywnymi treściami na głównym ekranie telewizyjnym (na przykład w celu wyświetlenia dodatkowych informacji o transmitowanym meczu piłkarskim czy emitowanym dokumencie). W przypadku dongli TV narzędziem nawigacyjnym jest smartfon.
