Specyfikacja DOCSIS jest zestawem uznanych standardów ITU, umożliwiających asymetryczny szybki transfer danych z wykorzystaniem istniejących systemów telewizji kablowej. Wykorzystuje wydajne techniki modulacji, kodowania i multipleksowania. Standard DOCSIS jest stosowany głównie w regionie Europy, Japonii i Stanów Zjednoczonych Ameryki w ramach różnych specyfikacji i z wykorzystaniem różnych pasm częstotliwości.
Przepływności szerokopasmowa i nadawcza mogą być współdzielone na tym samym kablu, a operatorzy równoważą przepustowość sieci między różnymi usługami. Mogą również zdecydować się na konwersję dostarczania usług transmisji w celu ułatwienia korzystania ze struktury sieci opartej na wszystkich adresach IP w celu zapewnienia wszystkich usług szerokopasmowych.
Wydajność pasma opiera się na zastosowaniu bardziej wydajnej modulacji sygnału, korekcji błędów i kodowania. Ponadto stosuje się bardziej efektywne wykorzystanie widma w wyższych zakresach częstotliwości. Jednak komunikacja w trybie pełnego dupleksu jest obecnie ograniczona, a prędkość wysyłania jest znacznie niższa w porównaniu z prędkością pobierania.
Należy zauważyć, że najnowszy standard DOCSIS 3.1 wykorzystuje wiele technologii stosowanych w standardzie DVB-C2 dla usług nadawczych. Wobec pojawienia się technologii kodowania HEVC (lub ITU-T H.265) i stosowania przez wielu operatorów sieci strategii all-IP, dyskutuje się, czy DVB-C2 nadal powinien być stosowany przy wdrażaniu DOCSIS lub, czy DVB-C2 (PHY) powinien zostać połączony ze standardem DOCSIS.
W 2017 r. systemy z DOCSIS 3.0 i niższe wersje standardu posiadały większościowe udziały w rynku HFC. Analitycy Research and Markets przewidują jednak, że w latach 2018-2023 rynek systemów z DOCSIS 3.1 będzie rosnąć na poziomie 34,76 proc. CAGR ze względu na rosnący popyt na szybkie łącza internetowe i usługi OTT (telewizja internetowa, wideo na żądanie, muzyka i komunikacja). W 2017 r. wartość rynku DOCSIS 3.1 została wyceniona na 1 466,7 mln dolarów, a według prognoz do 2023 r. ma zwiększyć się do 13 635,4 mln dol.
Światłowód, ze swoją przepływnością danych na poziomie 100 Gb/s na pojedynczym włóknie, jest uważany za medium transmisyjne odpowiednie zwłaszcza dla sieci szkieletowych (w magistralach i do transmisji na dalsze odległości). Ponieważ koszty wdrożenia światłowodów spadają, zarówno inwestycyjne (CAPEX), jak i operacyjne (OPEX), technologia światłowodowa od kilku lat wkracza również w obszar sieci dostępowych. Coraz częściej kable światłowodowe doprowadzane są do mieszkań (FTTH). W tych instalacjach światłowodowych wykorzystywane jest zarówno włókno aktywne, jak i pasywne.
Obecnie wdrażanie infrastruktury światłowodowej opiera się głównie na standardach GPON (ang. Gigabit Passive Optical Network), pasywnej sieci optycznej nowej generacji (NG PON 2) i pasywnej sieci optycznej 10 Gigabit (XG-PON). Mogą one współistnieć na tej samej linii fizycznej, ponieważ używają różnych zakresów widma. Gigabitowe sieci PON, takie jak G-PON (seria ITU-T G.984.x) i 1G-EPON (b-IEEE 802.3) zostały znormalizowane i są obecnie wdrażane na całym świecie
