Opublikowanie przez MC projektu nowelizacji megaustawy telekomunikacyjnej stanowi dobrą okazję do przyjrzenia się zapisom tzw. dyrektywy kosztowej, której implementację do polskiego porządu prawnego stanowi w.w. ustawa. Bez względu na ostateczny kształt megaustawy dyrektywa kosztowa i tak będzie miała swój wpływ na lokalne przepisy.
I. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/61/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej – tzw. dyrektywa kosztowa
Wkrótce nadejdzie termin obowiązku stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/61/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej (dalej „Dyrektywa 61”). Termin implementacji wyznaczony w Dyrektywie 61 na przyjęcie i publikację przepisów implementujących został wyznaczony na dzień 1 stycznia 2016 r., natomiast same przepisy należy stosować od dnia 1 lipca 2016 r. (art. 13 Dyrektywy 61).
W niniejszym artykule skupimy się na zmianach, jakie czekają polskich przedsiębiorców telekomunikacyjnych w związku z nadchodzącą implementacją Dyrektywy 61 w zakresie dostępu do infrastruktury.
Na wstępie zauważamy, że w dniu 15 stycznia 2016 r. Ministerstwo Cyfryzacji opublikowało do konsultacji społecznych projekt ustawy o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw. Ustawa ta w ostatecznym kształcie, zapewne uchwalone już wkrótce, będzie aktem implementującym Dyrektywę 61. Niniejszy artykuł został oparty na treści Dyrektywy 61 i nie stanowi komentarza do opublikowanego projektu ustawy.
Warto zaznaczyć, że polskie przepisy prawa, przede wszystkim od 2010 r., z mniejszym lub większym powodzeniem, w znacznym stopniu regulują już zagadnienia związane z ułatwieniem prowadzenia inwestycji telekomunikacyjnych. Zauważył to ustawodawca unijny, przypominając (motyw (10) preambuły Dyrektywy 61), że „Niektóre państwa członkowskie przyjęły środki mające na celu zmniejszenie kosztów zapewnienia dostępu szerokopasmowego.”
Zauważmy, że tekst Dyrektywy 61 w pierwotnym kształcie (opublikowanym w marcu 2013 r.) miał formę rozporządzenia, jednak na skutek uwag zgłoszonych w trakcie konsultacji zmieniona została forma prawna regulacji na dyrektywę. Wydaje się, że należy pozytywnie ocenić tę formę zastosowanego środka prawnego, gdyż nie tworzy ona podwójnych reżimów prawnych (ustawodawstwo krajowe – rozporządzenie) regulujących te same (lub podobne) zagadnienia, co ma szczególne znaczenie właśnie w Polsce.
Kluczowe zagadnienia:
1. Do połowy roku do polskich regulacji powinny zostać zaimplementowane przepisy tzw. dyrektywy kosztowej.
2. W polskich przepisach prawa we wcześniejszym terminie wprowadzono już wiele rozwiązań mających na celu ułatwienie inwestycji w infrastrukturę telekomunikacyjną.
3. Polskich przepisów prawa nie czeka rewolucja, lecz ewolucja dotychczasowego modelu prowadzenia inwestycji w infrastrukturę telekomunikacyjną.
4. Definicja szybkich (30 Mb/s) sieci łączności elektronicznej ograniczy katalog infrastruktury, który będzie podlegał przepisom dyrektywy.
5. Implementacja Dyrektywa 61 – w założeniu – skróci czas na wydanie decyzji zastępującej umowę w przedmiocie zapewnienia dostępu do infrastruktury, ale wydłuży czas na dobrowolne negocjacje między stronami.
6. Poszerzone zostaną zadania Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w dziedzinie rozstrzygania sporów o dostęp do infrastruktury.
7. Przesłanki, które będą mogły stanowić podstawy do odmowy dostępu do infrastruktury sieciowej powinny zostać ściśle opisane w krajowych aktach prawnych implementujących dyrektywę.