Polska może być nie tylko regionalnym liderem na rynku cyberbezpieczeństwa, ale także konkurencyjnym dostawcą na rynkach globalnych – uważa Instytut Kościuszki, który opublikował raport o europejskim rynku cyberbezpieczeństwa.
Aby tak się stało, powinniśmy – według autorów raportu – podobnie jak Wielka Brytania, Izrael czy Estonia stworzyć jednolitą i rozpoznawalną „markę” całej polskiej branży cyberbezpieczeństwa. W ten sposób będzie prowadzić działania marketingowe poza granicami naszego kraju.
Autorzy opracowania zwracają uwagę, że sektor cyberbezpieczeństwa rośnie szybciej niż cały rynek ICT. Według szacunków firm doradczych, w latach 2015-2020 branża ta będzie rosnąć globalnie w tempie prawie 10 proc. rocznie, by na koniec dekady osiągnąć wartość 170 mld dol., z czego na rynek europejski przypadać ma 38 mld dol. Największą przewagą konkurencyjną polskiego sektora ICT (a w szczególności branży cyberbezpieczeństwa) są ludzie.
PARTNEREM KANAŁU JEST UPC POLSKA
By jednak osiągnąć eksportowy sukces, potrzeba współpracy.
– Kluczem do sukcesu eksportowego całej branży jest integracja środowiska poprzez stworzenie ogólnopolskiego klastra polskich firm, zajmujących się cyberbezpieczeństwem – mówi Robert Siudak, jeden z autorów raportu.
Autorzy zwracają uwagę, że integracja środowiska jest warunkiem niezbędnym, by skutecznie konkurować ze światowymi championami i dużymi firmami na lokalnych i zagranicznych rynkach. Dzięki temu hub lub klaster jednoczący branże mógłby w jej imieniu prowadzić skuteczne działania proeksportowe.
Jak podkreślają autorzy raportu, tylko wspólnie budując markę polskiego cyberbezpieczeństwa, jesteśmy w stanie osiągnąć globalny sukces
– W naszym regionie mamy potencjał do tworzenia konkurencyjnych i wysoce innowacyjnych produktów ICT, ale także do ich implementacji na ponad 114-milionowym rynku wewnętrznym oraz ich dalszej internacjonalizacji – uważa Izabela Albrycht, prezes Instytutu Kościuszki.
Według Instytutu z punktu widzenia polskich firm z branży cyberbezpieczeństwa, które w zdecydowanej większości są przedsiębiorstwami małymi, problemem jest brak zasobów kadrowych (jako pochodna sytuacji finansowej), które byłyby w stanie kompleksowo zająć się kwestią ekspansji zagranicznej: badaniem rynków, poszukiwaniem partnerów, zbieraniem informacji na temat instrumentów wsparcia eksportu, przygotowywaniem i realizacją strategii ekspansji itp.
